ไม่มี...คนสุดท้าย ของพ่อ

           เที่ยงคืน...วัน ที่ ๑ ต.ค. เราเดินเก็บภาพ แลเฝ้ามองดูรอบตัว  มองดูผู้คนรอบ ๆ ตัว มองดูพสกนิกรของพระองค์ เตรียมรอเข้าแถวตั้งแต่สะพานหน้า โรงแรมรัตนโกสินทร์

           เราเดินเตร็ดเตร่..ข้ามฟากมาจากแยก พระแม่ธรณีบีบมวยผม ไล่เลาะมาเรื่อยหน้าโรงละครแห่งชาติ - มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ - วัดมหาธาตุ - ท่ามหาราช จนถึงข้างกำแพงพระที่นั่ง ฯ เฝ้ามองดูการทำงานของเจ้าหน้าที่ต่าง ๆ ทั้งทหาร ตำรวจ พยาบาล อาสาจราจร อาสามูลนิธิ ฯ เทศกิจ จิตอาสาต่าง ๆ สังเกตุใบหน้าของพวกเขาทำงานด้วยความอิ่มใจ เต็มใจ แม้จะเหน็ดเหนื่อยเพียงใดในการให้บริการต้อนรับ ประชาชนทุกสารทิศ มาเป็นระยะเวลาเกือบ ๑ ปีเต็ม

            ตามรายทาง...มีประชาชนบางกลุ่ม บางคน ปูพื้น นอนเรียงราย ในสนามหญ้าข้างทาง ข้างกำแพง เพื่อรอเวลาที่จะเข้าไปกราบพระองค์    คืนนี้...เป็นคืนแรกเจ้าหน้าที่บอกว่า...วันนี้ไม่มีแจกคิวคนคงยังไม่เยอะ เพราะอาจจะยังไม่ค่อยมีคนรู้ ? ว่าเปิดให้เข้าตลอด ๒๔ ชั่วโมง แต่ก็เห็นมีทยอยกันเดินทางมาเรื่อย ๆ

          เรานึกย้อนภาพ...ช่วงหัวค่ำ เรายังนั่งรถตู้จากศรีราชา มาถึงเมืองกรุง ฯ เกือบสี่ทุ่ม...และได้โพสต์เรื่องราวน่าประทับใจ ที่เพิ่งได้พานพบมา   สุดยอด !!!..นับภือน้ำใจ พี่คนขับรถตู้จากศรีราชา เปิดเพลงประเภทรักในหลวง มาตลอดทาง  ถึงเอกมัย พี่เขาบอกว่า...ใคร ? จะไปไหว้ในหลวง ที่สนามหลวงไปได้เลยครับ จะไปส่งถวายให้ในหลวง...เขาเปิดไหว้  24  ชม.

         เราเองยังนึกไม่ถึง ? จะกลับบ้านดึกดื่นก็คงไม่เป็นไร ? ขอไปด้วย...พร้อมกับคนในรถอีกสองคน เห็นว่าเด็กหนุ่มหนึ่งในนั้นเป็น แอดมินเพจ " เรารักศรีราชา" ที่จะขอเก็บภาพ และสัมภาษณ์พี่คนขับ
แต่...พี่เขาบอกว่า..." ผมชอบปิดทองหลังพระ "

        เที่ยงคืน ๐.๐๙ น. วันที่ ๕ ต.ค. หลังมีคำสั่งจากสำนักพระราชวัง ให้ปิดรับการเข้ากราบ ฯ เป็นชุดท้ายสุดบางคนได้เข้าไปก่อนแล้ว บางคนคิดว่าเป็นคนท้ายสุด จนกระทั่ง ท้ายสุดจริง ๆ...มีคุณแม่ท่านหนึ่งวิ่งอุ้มลูกเล็ก และร้องไห้เข้ามาด้วยเกรงจะไม่ทันเวลา ? (ตามข่าวเธอและลูกคือคนท้ายสุด
เดินทางมาจากสุวรรณภูมิ)

         นักข่าวจากสื่อต่าง ๆ พยายามที่จะ ช่วงชิง !!..ช็อทเด็ด !! แย่งซีนกันเข้าไปขอสัมภาษณ์
เพื่อรายงานข่าว โดยมิได้คิดถึงสิ่งอื่นใด ? เพียงขอให้ได้...ทำข่าว แต่...แม่เด็กไม่ขอให้สัมภาษณ์ใด ๆ เพราะสิ่งที่ต้องการในใจคือ ขอให้มาทันเวลาได้เข้ากราบพระองค์ เพียงเท่านั้นจริง ๆ

          ผู้คนหลายคนที่ไม่ได้เข้า  บางคนต่างยกมือพนม บางคนก้มกราบด้านนอก ด้วยความรู้สึกภาคภูมิใจที่ได้เดินทางมาแล้ว ด้วยใจภักดิ์  เพราะว่า...แท้จริงแล้ว  ทุกคน ทุกผู้ ทุกนามล้วน " ไม่มี...คนสุดท้าย ของพ่อ "

                                                          ด้วยความเคารพ

                                                   วัติ  ธนวิทย์